NAKIŞ

 

NAKIŞ

 

Çocuk nakış işleyen annesini  seyretmeyi çok seviyordu.

Bir keresinde nakışa aşağıdan doğru bakıp annesine sordu?

Anneciğim ne yapıyorsun?

Annesi dedi ne güzel soru soruyorsun.

Kasnağa gerili kumaş üzerine desenler işliyorum, dedi.

Ama anneciğim hiç güzel görünmüyor diye cevap verdi.

Tersine karman-çorman, karmakarışık, dedi.

Annesi gülümseyerek cevap verdi.

Oğlum! Sen git, biraz oyun oyna, sonra gelirsin.

Kara iplikleri düşünürken, sesini duydu annesinin.

Annesi gibi kasnağa üstten baktı.

Çok güzel çiçek resmini görünce şaşakaldı.

Anlam veremedi. Farklılığın nedeni neydi?

Annesi merakını şunları söyleyerek giderdi.

Yavrum alttan baktığında karışık görünür nakış.

Çünkü doğru bakış değildir bu bakış.

Çocuk hayatındaki hadiselerde hep bunu hatırladı.

Hayatının ilahi bir el tarafından hazırlandığını anladı.

Kendisine karışık, anlamsız gelen olaylardan,

Hep bir ders çıkardı. Şikayet etmedi Yaratandan.

(Ağacı seyreden, ormanı göremez. Attilâ İlhan)