KULÜBEM YANIYOR

 

KULÜBEM YANIYOR

 

Günlerden bir gün, okyanusta yol alan,

Bir gemi battı, biri hariç olmadı kurtulan.

Dalgalar  bu adamı attı ıssız bir adaya,

Adam kurtulmak için yalvarıyordu tanrıya

Yardım bulurum umuduyla ufka bakıp dalıyordu,

Fakat umut ateşi her gün biraz daha sönüyordu.

Korunmak için rüzgardan, yağmurdan

Bir kulübe yaptı, ağaç dallarından.

İçine eşyalar koydu gemiden artakalan.

Balık avlıyor, yardım bekliyordu uzaklardan.

Bir gün tatlı su içmek için yürüyüşe çıkmıştı.

O da ne, döndüğünde kulübesi yanmıştı.

Kara duman  ta göklere yükseliyordu.

Adam isyanlı şekilde feryat ediyordu.

Geceyi üzüntü  içinde geçirdi.

Sabah sahile bir gemi yanaşıverdi.

“Burada olduğumu nasıl anladınız?” dedi.

Hem şaşırttı, hem de utandırdı aldığı kelam,

Dumanın ateşe delaletinden dedi, adam.


(Şer görülen şeyde hayır olabilir.)

 

 

 

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

MEKKİ SURELERDE SALÂT KAVRAMININ SEMANTİĞİ

SALAT’IN NAMAZ ANLAMI ÜZERİNE

EZBERE TESLİM OLMAK